سميراي من
اي کاش انقدر دوستم نداشتي
اين دوست داشتن ها رفتن رابرايم سخت تر مي کند
اي کاش انقدر برايم عزيز نبودي چون اين علاقه باعث مي شود فکر رفتن برايم مثل احساس مرگ باشد
هرگز از ياد نخواهم برد ان روز ها را ان روزهايي را که باهم ساعت ها دور حياط مي چرخيديم واز اينده مان حرف ميزديم
يادت هست برايم توي دفترچه خاطرات نوشتي چند سال بعد من وتو معلم مي شويم وبچه خانم وظيفه مي ايد در مدرسه ما وما اين بار مي شويم معلم بچه عزيز ترين کسمان
چقدر وقتي اين حرف هارا مي زديم خودمان به افکارمانمي خنديديم
ان روز ها اصلا به اين فکر نمي کردم که شايد يک روز تو از پيشمان بروي ويک روز هم من مجبور شوم از کنار تمام خاطراتم که تک تکشان برايم عزيز وخواستني است با چشمي مملو از اشک وگلوي بسته از بغض بگذرم
چقدر دوست داشتم يک بار ديگر فقط براي يک روز ديگر هم کلاسي وبغل دستي شويم ومن وتو در کنار هم به ارزوهايمان بيانديشم وبراي اينده مان نقشه بکشيم
اين روز ها هرکس مي ايد پيشم مي گويد حتما انجا دوست هاي بهتري پيدا مي کني
من نمي فهمم چرا انقدر بامن نا جوان مردانه رفتار مي کنند
چرا نمي فهمند اين حرف هاشان عذابم مي دهند
من مي گويم بي شما هرگز انها مي گويند بهتر ازما
اين رسمش نيست
بهترين من به اندازه تمام لحظات در کنار هم بودنمان به اندازه تمام خنديدن ها وگريه کردن هايمان به اندازه تمام خاطرات خوب وبدمان دوستت دارم
وهيچ وقت هيچ وقت هيچ وقت فراموشت نخواهم کرد
وتا ابد تو وخاطراتت را در اعماق قلبم نگه خواهم داشت ونمي گذارم هيچ اسيبي به شان برسد
راست مي گويي رسم دوستي ما رسم رفاقت نيمه راه نبود...ببين روزگار حتي به رسم رفاقتمان هم رحم نکرد
دلم نمي ايد بگوم براي هميشه خدا حافظ پس قانون شکني مي کنم ومي گويم
به اميد ديدار دوباره تو بهترين من