چشم هایش را باز کرد . خودش را مقابل آینه دید . نگاهش را دوخت به دخترک توی آینه . چه قدر نگاهش هراسان بود ! انگار ترسیده بود از حقیقتی که مقابلش توی بوم آینه نقاشی کرده بودند . دخترک باور نکرد این خودش باشد . باور نکرد که این تغییره روی سرش آوار شده و خودش را به دست روز گار از این رو به آن رو کرده و اصلا متوجه نشده باشد . دخترک باور نکرد . برایش محال بود . ار خودش بدش آمد و خودش را که برانداز می کرد نفرت در چشمانش شعله می کشید . از طرفی هم دلش می شوخت برای دخترک معصوم  توی آینه که قبلا که بود و چه بود و حالا چه شد ؟نگاهش را به زمین انداخت دیگر طاقت دیدن این همه تغییر نداشت . نگاهش را راهی باغ گل گلی فرش اتاق کرد و برای بدرقه پشت سرش کاسه کاسه آب ریخت گریه کرد و زیر لب با خود تکرار کرد باور نمی کنم . دلش نمی خواست باور کند دلش می خواست چشم هایش را روی بوم آینه ببندد و آنچه را که خودش می خواست نقاشی کند روی همه ی حقیقت ها خط بکشد و بالایش با خودکار قرمز بنویسد دروغ است . دلش می خواست آینه ها دروغ بگویند خسته شده بود از راست گویی ها ، از حرف های راست ، از حقیقت ها . دلش می خواست به دخترک توی آینه بگوید که از این جا برود هر چه سرش داد زد هر چه خواهش کرد ، فایده نداشت دخترک با همان نگاه هراسان رو به رویش درون آینه ایستاده بود دلش می خواست حقیقت را بشکند خرد کند و با همه ی توانی که دارد ، با همه ی حرص ، زیر پایش له کند . دست های دخترک توی آینه را نگاه کرد . چه قدر کوچک بودند چه قدر پاک بودند . تنها چیزی که تغییر نکرده بود در دخترک توی آینه انگار همین دست ها بود . چشمش را از دست های دخترک برداشت . به چشم هایش نگاه کرد . ترسید . بدش آمد . دستش را بلند کرد . چشمانش را بست . همه ی تنفرش را در دست هایش جمع کرد. و صدای شکسته شدن . دیگر هیچ چیز نفهمید . نفهمید که تنها عضو تغییر نکرده در دخترک توی آینه را هم با دست های خودش رنگ تغییر رویش پاچید .

پینوشت :  آب را گِل نکُنید ... شاید از دور علمدارِ حسین ... مشکِ طفلان بر دوش ... زخم و خون بر اندام ... می رِسَد تا که از این آب روان ... پُر کُنَد مشکِ تهی ... بِبَرَد جرعه یِ آبی ... برساند به حرم ... تا علی اصغرِ بی شیرِ رباب ... نَفَسَش تازه شَوَد ... و بخوابد آرام ... آب را گِل نکُنید

التماس دعای شدید این شبا ...