بعضی وقت ها حوصله ات نمی کشد .
نمی کشد پابه پای همه ی این روز ها همراهی ات کند .
گاهی دلت می خواهد خودت را بکشی کنار
گوشه ای ...
کنجی ...
جایی به دور از میدان و بازیکن هایش
تنها نقش تماشاچی ها را اجرا کنی .
آن هم در سکوت محض .
یک وقت هایی هر چه سعی می کنی
کلمات را بچینی پشت هم .
احساس کنارشان جا کنی نمیشود .
یک زمان هایی ذوق هایت تبخیر میشوند
هر چه شعله ورشان می کنی که سر بروند
لبریز نمی شوند که نمی شوند .
یک روز هایی نمی فهمی فرق این را که دلت گرفته
یا تنگ شده .
گاهی خودت هم هرچه فکر می کنی
کشف نمی کنی
دقیقا حالت خوب است یا بد ؟
شاید هم نقطه ای مابین این دو .
