به نام خدایی که آنسوی دلتنگی هاس و داشتنش جبران همه ی نداشتنی ها ...

این روز ها دلتنگ می شوم . دلتنگ روز هایی که در چشم به هم زدنی از پشت هم سپری شدند و من متوجه این گذر ثانیه ها ، دقیقه ها و ساعت ها نشدم ...روز هایی که سپری شدنشان برایم از یک چشم به هم زدن سریع تر بود ... روز هایی که هر لحظه احساس می کنم  چیزی را مابین شان جا گذاشتم .... چیزی که حالا دلم برایش تنگ شده ...چیزی که گاهی اوقات به خاطرش توی فکر میرم ... به خاطرش اشک میریزم ... مجبور میشم به گذشته برگردم و خاطره هایم را مرور کنم ... حاضرم با خودم حرف بزنم ... با خودم ساعت ها کلنجار میرم .... چیزی که به خاطرش دلم میگیرد و تنگ می شود ....این اتفاق برای خیلی هایمان افتاده است ، در حال افتادن است ، و یا شایدهم که قراراست در آینده محقق شود ... در این شرایط بدترین کاری که ما می کنیم این است که منتظر میشینیم و دست روی دست میگذاریم تا این دلتنگی سر و کله اش پیدا شود و بعدش هم  میشینیم خودمان را سرزنش می کنیم که" چرا کاری نکردیم که بعده ها برایمان جایی برای پشیمانی نماند ، چرا از تک تک روزهای زندگی آن قدر استفاده نکردیم که بعدا به خاطرشان حسرت نخوریم ؟؟؟ "بعد از اینکه آن روزها را از دست دادیم تازه برایمان میشود یک تجربه که بعد ها از لحظه لحظه ی عمرمان ، از کنار هم بودن هایمان ، از خاطرات قشنگی که برایمان رقم می خورد  ، آنقدر استفاده کنیم که یک روز گذشته  نشود یک داغ مهر شده روی قلب  تا هروقت یادش می افتیم حسرت برگشتن به یک لحظه ی اون روزها را بخوریم ...این لحظه است که بعضی ها می گویند " روزگار معلم بی رحمی است ، اول امتحان می گیرد بعد درس میدهد ... "حالا که فکر می کنم میبینم دلیل اینکه از زندگی و روزهای عمرم لذت نمی برم این است که یادم میرود ... یادمان میرود که ممکن است یک روز به همین لحظه ، همین ثانیه ، همین دقیقه و همین ساعت غبطه بخوریم ...چون ما انسانیم ... همان انسانی که ریشه اش از فراموشی است ...

 پینوشت :

این روزها بر نمیگردند... اصلا مزه ی دنیا به همین است که روزهایش تکرار نشدنی اند  ... دست روی دست گذاشتن و مایه ی دلتنگی آینده را به وجود آوردن چیزی جز اذیت کردن خودمان را دربر نمیگیرد ... کاش میشد قبل از امتحان زندگی یک پیش مطالعه از تجربیات دیگران داشته باشیم چون زندگی اول امتحان میگیرد بعد درس میدهد ...و کاش در امتحان زندگی تجربه ی دیگران یادمان نرود ... آخر ما همان آدم هایی هستیم که ریشه ی شان از فراموشی است ....